Ay ve Şenlik Ateşleri

Yaşamını 42 yaşında bir otel odasında kendi eliyle nok­ta­­la­yan, çağdaş İtalyan edebiyatının büyük us­tası Ce­sare Pavese, 1949 yılının eylül-kasım ayları arasında yazdığı Ay ve Şenlik Ateşle­ri’nde, kalemiyle yarattığı dünyayla, kendi geç­mi­şiyle ve okur­larıyla hesap­la­şıyor. Amerika’da para-pul sahibi olduktan son­ra, İkinci Dün­ya Savaşı’nın ertesinde doğduğu köye dö­nen Anguilla, çocuk­luğunun öykülerine, kişilerine dö­ner ve dire­niş­çilere ihanet et­tiği için öldürülen genç bir kızın ölüsünün ya­kıldığı ateş, aynı zamanda geçmişin de külleri­ni savuran bir şenlik ateşine dö­nüşür. En olgun yapıtı sayılan bu son romanında Pa­vese benzersiz bir doğa sevgisini, kırsal kesi­min ahlak anla­yı­şı­nı ve yazgıya karşı koymanın anlamsızlığı­nı vurguluyor. Ay ve Şen­lik Ateşleri, öz­lemlerin ve yürek burkan bir hüznün romanı.